Op verplaatsing trainen – Wendy Bleekemolen

Je paard meenemen naar verschillende locaties is een goede training. De communicatie die je opbouwt via grondwerk en rijden zou je op verschillende plaatsen moeten bevestigen. Het is namelijk zo dat een paard al snel iets linkt met de locatie waar hij getraind wordt. Dan lijkt het meer op een pistetruckje dan op communicatie.
Alles wat je dus opbouwt in de piste kan je best ook ergens anders herhalen. Wees creatief ; zo kan je ook super leuk in het bos trainen.
Het voordeel van buiten trainen is dat het paard al vaak een voorwaartse drive heeft. Zo wordt het makkelijker om een bepaalde manoeuvre te vragen.
Ook wijzelf veranderen vaak van energie als de locatie verandert. Zo merk je ook dat wanneer je een wedstrijd moet doen op verplaatsing dit moeilijker is dan op de thuislocatie.
Ten eerste heeft het paard thuis natuurlijk alles al gezien maar kan hij op een vreemde locatie bang zijn van bepaalde obstakels. Ten tweede voelen ook wij ons veel meer op ons gemak op een bekende locatie, dan wanneer we ergens “vreemd” zijn.
Bij een show of wedstrijd komt natuurlijk ook de drang om goed te presteren naar boven, dit geeft vaak veel stress. Doordat wij stress ervaren, voelt het paard dat er iets niet goed is. Zeker een angstig paard kan dan heel erg bevestigd worden in zijn gevoel dat er inderdaad echt iets mis is.
Doordat onze hartslag en ademhaling omhoog gaat, geven wij aan dat er iets aan de hand is. Het ligt dan aan de sensitiviteit van jouw paard wat hij met deze info gaat doen. Ieder paard merkt het op, als vluchtdier zijn ze hier zeer gevoelig voor. Het is hun overlevingsinstinct.

Het is heel belangrijk wanneer jouw paard aangeeft dat hij niet op zijn gemak is, dat je veel geduld en begrip toont. Een goede voorbereiding gebeurt door je paard dus veel verschillende locaties te laten zien. Op buitenrit kom je ook heel veel prikkels tegen. Zo kan een prullenbak, een omgewaaide boom enzovoort een spandoek representeren die tegen de piste hangt.
Het leuke aan demo’s geven is dat je de paarden kan helpen. Er staat geen directe prestatiedruk op het paard.
In het filmpje hier onderaan, zie je hoe ik met vier paarden een demo geef in Nederland. Het is heel mooi om te zien dat de jonge paarden het enorm spannend vinden.
Het is fijn dat wanneer je veel geduld toont en ze ruimte geeft om te ontdekken dat ze toch uiteindelijk kiezen voor hetgeen je vraagt.
Ze proberen eerst om een andere weg te kiezen omdat ze overtuigd zijn dat de door jouw uitgekozen weg niet “veilig” is.
Zo zie je de jonge palomino ruin telkens tegen de cirkel ingaan die ik voorstel. Ik vraag hen vanaf het rijpaard om mij allemaal te volgen in een cirkel.
Hij heeft stress en denkt dat de cirkel hem nog meer stress gaat geven. Een paar rondes achter elkaar kiest hij zijn eigen pad. Hij ervaart enkele malen dat dit geen verschil uitmaakt. Iedere keer vraag ik hem opnieuw erbij te komen. Uiteindelijk gelooft hij dat het misschien toch veilig en ok is om mee te doen. Ik beloon hem dan ook met een rustpauze.
Ik kan daar enorm van genieten dat een paard daar de vrijheid in krijgt en ook neemt! Vooral dat nemen vind ik heel belangrijk; er zijn teveel paarden die slaafs alles maar doen en hun eigen “ik” niet meer hebben.
Het vormt hun eigen karakter door uit te proberen; net zoals kinderen dit in hun puberteit ook nodig hebben om te zien waar de grenzen liggen.
Als ik boos of gefrustreerd zou worden, zou het paard dit direct waarnemen en nog meer overtuigd geraken dat zijn weg beter is. Hij zou eigenlijk bevestigd krijgen dat de gedachte die hij had, namelijk dat het hem stress zou opleveren, correct is.
Het is veel beter om een kalme leraar te blijven en gewoon rustig te blijven herhalen wat jij bedoelt.
Het mooie van deze demo is ook, dat je aan het applaus van het publiek hoort dat ze het begrepen hebben. Vroeger had ik wel eens iemand die na een demo zei: “Dat ene paard wilde niet luisteren, die liep heel de tijd weg.” Dan dacht ik: “Die heeft er niet veel van begrepen… “ Het loswerk is juist bedoeld het paard die vrijheid te geven, het wil niet zeggen dat ze niet willen luisteren… Het is een mooie les voor ons; onze capaciteiten om iets uit te leggen aan het paard eens onder de loep nemen. Het is tenslotte meestal een communicatiefout langs onze kant.
Het kan dus goed zijn dat mijn aanzet om te beginnen niet goed was. Ik had misschien het desbetreffende paard iets langer tijd moeten geven om zich te verzamelen om de oefening in te gaan. Het kan zijn dat ik het met teveel enthousiasme vroeg, met teveel energie. Het kan ook zijn dat er teveel prikkels in de omgeving waren. Het maakt ook niet uit of je er precies achterkomt wat er mis ging in de communicatie, als je maar ziet dat er een miscommunicatie is. En vervolgens zelf rustig kan blijven om het telkens opnieuw uit te leggen.
Een mooi moment in het begin van het filmpje is als je ziet dat twee paarden bij mij komen staan, 1 blijft op de achtergrond en 1 rent nog eens weg.
Het is op zo’n moment dat je de paarden leest en een beslissing neemt wat je gaat doen.
Doordat ik het achterste paard die ruimte geef, doet ze later haar “werk” heel goed. Ik besluit dus op dat moment om de druk van haar af te halen omdat ze dit nodig heeft en dit zelf al aangeeft. De andere die weg rent, is daar maar twee en half jaar en geef ik dus ook de ruimte om even de benen te strekken. Die ruimte levert op dat ze zich direct met veel enthousiasme aansluit.
Het gaat hier dus echt om het vertrouwen dat er ruimte is voor communicatie.
Bij de palomino ruin kan je vooral naar het verschil kijken wanneer ik op de grond sta of wanneer ik op een ander paard zit. Als ik de commando’s vanaf de grond geef, heeft hij er geen probleem mee. Als ik op het andere paard zit, vindt hij het heel moeilijk. Ook heel logisch; hij was daar nog maar drie jaar en niet zadelmak. Hij heeft dus zeer weinig ervaring met commando’s van bovenaf te ontvangen. Ondanks dat, zie je dat paarden enorm bereid zijn om mee te werken.
Het is ook hun overlevingsinstinct om dat te doen.
Wat wij hen kunnen aanbieden, is tijd en ruimte om zelf te ontdekken en hun eigen ik te laten zien en horen.